René
Vrijwilliger
Halverwege de jaren ’90 werkte ik als vrijwilliger op onze eerste verpleeghuisbus en hoorde van een vacature voor gastheer (betaald) bij zorgcentrum Schuttershof. Ik ben jarenlang met veel plezier gastheer geweest, maar door omstandigheden uitgevallen. Na pensionering ben ik als vrijwilliger aan de gang gegaan en dat hoop ik nog jaren te doen.
In de ochtend als ik de afdeling op kom, heb ik geen plan. Ik ga naast een bewoner zitten en sta open voor wat er gaat gebeuren. Door geduld en de bewoner in zijn of haar waarde te laten, hoor je de mooiste verhalen en grapjes. Ik ga niet in discussie. Er zit, in wat gezegd wordt, vaak een (grote) kern van waarheid, maar het is vooral de waarheid van de bewoner. Daar geniet ik van. Ik ben dankbaar dat ik dit mag doen en het geeft mij zelf ook een beetje structuur en het maakt dat ik onder de mensen blijf.
Ik heb oog voor decorum, dus als ik met een bewoner naar het restaurant beneden ga, zorg ik dat hij of zij er fatsoenlijk uitziet. Even een kledingstuk rechttrekken, knoopje dicht doen voor iemand die dat niet meer zelf kan. Ook de medewerkers besteden hier in de ochtend veel aandacht aan: kettinkje om, make-up in orde, verzorgd.
Dat bewoners achteruit gaan en uiteindelijk overlijden, dat zie ik natuurlijk wel, maar ik ben geen familielid, dus ik houd een beetje afstand.
Aan nieuwe vrijwilligers geef ik de tip: zeg wat je gaat doen. Als je bijvoorbeeld iemand in een rolstoel komt ophalen, groet dan eerst even, voordat je de rolstoel in beweging zet. Het zijn die hele kleine dingen waar je veel mee geeft. Zoek contact met handcontact of in mimiek/gezichtsuitdrukkingen en geniet samen van de kleine dingen.